Sayfalar

7 Mayıs 2018 Pazartesi

batı cephesinde yeni bir şey yok! benim analığımda da..

ay bilogcan aklıma güzel bir yazı fikri gelmişti. benim 3.5 sene kadar önce blogcuanne'de bir söyleşim olmuştu. onun cevaplarını bir de şimdiki kafamla vereyim dedim ama benim kafa 3.5 senede hiç değişmemiş! şaka gibi :/


söyleşiyi okuyunca fark ettim ki, endişelerim artmış, şekil değiştirmiş falan ama geri kalan her şey hala aynı..


hala sabırlı ve sakinim, hala arin ortalığı batırdığında umursamıyorum (oyun hamuru hariç, o halıdan zor çıkıyor.), hala arin'in düşmesinden korkuyorum (halbuki baya da düştü kalktı 3.5 senede), hala sabah erken kalmak zorluyor, hala planlı programlı hareket edemiyorum, hala yetersizlik duygusunu yenemedim...


değişen şeyler de var ama..artık iş çıkışı bir yerlere takılabiliyorum. sonra, saçımı evde değil, kuaförde boyatıyorum. evden 8de değil, 7de çıkıyorum sabahları, yani arin ile sabah saadeti son buldu ama babasının dediğine göre pek de saadet olmuyormuş her sabah ;)


bilmiyorum bir 3.5 sene sonra ne değişir ya da ne değişmez...ama söyleşide kurduğum tek bir cümle ömrüm boyunca hiç değişmeyecek:


 " o yüzden anne olarak en büyük isteğim Arin’in bir gün gelip “çok mutluyum anne çok" demesi."

Hiç yorum yok: