iç döküş..

dün dışardayken bir aile gördüm..orta yaşlarda bir anne-baba ve çocuk..alışveriş yapıyorlardı..çocukları özürlüydü..fiziksel değil zihinsel..ağrıma gitti ya, gözlerim doldu..çocuk (aslında nerdeyse delikanlı olmuş) arada bağırıyordu ama onlar yine de hayatın içindeydiler..biliyorum bilogcan doğrusu bu, çok iyi biliyorum ve ne mutlu ki o çocuğa doğrusunu bilen anne-babası var..

nasıl şükrettim o an sahip olduklarıma, anne olanlar anlar..

arin doğduğundan beri, yok hayır, arin'in varlığını öğrendiğimden beri benim manevi yönüm daha da kuvvetlendi..sürekli dilimde dua ve şükür..

bazen aklıma evlerden ırak denilecek şeyler geliyor, kafayı yiyeceğimi hissediyorum..o düşünceleri kovana kadar ömrümden ömür gidiyor..hatta epey sorguladım kendimi bu konuda, acaba psikiyatrik bir desteğe ihtiyacım var mı diye..bazen başedemiyorum çünkü..

ikinci çocuk diyorlar ya..ben istemiyorum..mesele sadece para-pul, bir tanesini ancak layıkıyla büyütürüm, okuturum meselesi diil..

ben bu endişeleri, bu korkuları, kafamda kurduğum bütün kötü senaryoları iki kere yaşamak istemiyorum! bu nedenle ikinci çocuk bana delilikmiş gibi geliyor ve iki ve daha fazla çocuk sahibi olanlar resmen süper kahraman benim gözümde!

Allah arin'ime, yavruma uzun, sağlıklı, mutlu bir ömür versin, başka da bir şey istemem ben..