uçtu uçtu arin uçtu!

ya bu sonbahar beni mahvetti. bir sersemlik, bir kafamı kaldırmama, bir bıraksan saatlerce uyuma isteği...mmmmhh evet bir bıraksalar ne uyurum ama...oolum alt tarafı bir ay bitti yenisi başladı, ne bu afra tafra? sen hayırdır pelin?!


tabii havaların bir anda soğuması da tuz biber ekti bu atalet durumuna...ben ki kolay kolay üşümem, hemen sıcaklarım, kışın tişörtle yatmaya devam ederim, asla kazak + gömlek kombinasyonu yapamam (gömlek kolsuz yazlıksa belki yaparım), çizme giyince darlanırım, tişörtle uludağda kayak yapmışlığım vardır (bkz. hashtag türkiye'nin zengin çocookları :p) ama şu mevsim geçişlerinde çılgın gibi üşüyorum arkadaş. vatdıfak?! bu nasıl bünye? oolum daha on gün önce bodrumda kızgın kumlardan serin sulara atlıyordum (bkz. hashtag türkiyenin zengin anaları :p) şimdi üzerimde mont olmadan sokağa çıkamıyorum ki bodrum da hala kızgın kumlardan serin sulara atlıyorlarmış, sanırım türkiyenin yanlış coğrafi bölgesinde barınmanın cezasını çekiyorum...


arin, bodrum'a giderken ilk defa uçağa bindi. (arin deyince bir sıcaklık geldi bana, kuzumm ^.^ ). ben uçakta gerilirim, korkmam ama o kalkış zamanı bi gerilirim işte. neyse...şimdi çocoom yanımda, babası da yok, yalnızız ya Allah'ım bende ne senaryolar. hostes der, gaz maskesi önce kendinize sonra çocuğunuza, ben derim "hade len önce çocuma hep çocuma, alsın benimkini de alsın, bütün oksijenler onun olsun" (içimden). tabii bu arada önceden havalimanında çalışmış olmanın etkisiyle gördüğüm her haltı anlattım.


+ bak annecim şimdi abla valizimizi alcak, banta koycak valiz şuta gitcek
- annnneee hadi şuuuuut ve goool oynayalım!


- bak oğlum körükten uçağa geçiyoruz şimdi
+ aaa anne tünneeeel kaaaannnlık ooooduu!


+ bak bebeğim şimdi push back yapıyorlar
- anneee meymeee suyuuu!


yani çocuğa bi sürü anlamayacağı teknik şeyleri açıkladıktan sonra uçak piste çıktı, motorları kökledi, ayakları yerden kesti ve o andan itibaren arin'in öğrenmiş olacağı tek şey kevser'den başlayıp subhaneke'ye uzanan dualardı!


önce kemerini takmak istemedi, baak ama kırmızı ve çok şeker diye diye taktırdım ve bir daha da çıkarttırmadım, çünkü çıkarttırırsam bi daha takmayabilirdi ve bence zaten uçaktayken arabadaki gibi sürekli takmalı kalkmadığı sürece (kamuspotu). giderken şahaneydi, hiç zorluk çıkarmadı, şeker, meyvesuyu, oyuncak falan derken yol da bitti (alt tarafı bi saat uçtuk ayol, sanki transatlantiği geçtik, ne anlattım!)


ama dönüş..ah o dönüş...dostlar dönüşte gerilemedim bile, o kadar zorlu bir dönüştü...


kemeri yine zar zor bağladım...su istedi, çikolata istedi, mavi arabasını 1844564845654 kere kaybedip, buldu ve o acıklı an geldi; kalkmak istedi! ve kemeri çözmeyi başardı. koltukların altından sürünmek suretiyle ön ve arka sıralara gitmeye kalktı, koridorda dolaşmak istedi, yere oturup koltuğunu araba parkı yaptı...ay şiştim valla anlatırken...ve bütün bunlar oluyorken inişe geçmeye başladık. oolum gel kemerini tak otur diyorum yok diyor. yahu iniş sıkıntılı mesele, türbülans olabilir, kaptan sert iniş yapabilir, yararsın kafayı gözü diye içim içimi yiyor. kucağıma oturmak istedi sonra, hostes de (biliyorum arkadaşlar kabin memurusunuz siz, erkekleriniz de steward hatta host diil) ek kemer getirdi, bebek gibi bağladım kucağıma öyle indik ve gerçekten tak diye tekeri vurarak, sarsılarak indik. yani oturmasa kesin kafayı falan bi yere vurmuştu...


çok cooldu ama oğlum sanki 447545235685. uçağa binişiymiş gibiydi. bak bulutlara diyorum, ee bulut diyor. baş aşağıda arabalar var diyorum, hee arabaa diyor. uçaktan inince bak bunun içindeydik diyorum, soo what? bakışı atıyor.


arkadaş ben her konuda heyecanlı bir insanımdır. çok çabuk durumları abartabilir, uçuk hayaller kurabilirim bu durumlarla ilgili. bu çocuğun coolluğu kime çekmiş?! kimin geni bu?! çıksın ortaya!